Verhaaltjes uit 2008 en eerder

Bergwandelen in de Pyreneeën

Lees volgende verhaal

Op de vraag wie er mee wilde wandelen in een mooie bergomgeving hadden zich 5 collega’s aangemeld waarbij er ook nog twee zussen en een echtgenote meegingen. Hiermee hadden we het maximum aantal van 8 personen bereikt. William, Jannie met haar zus Joke, Michaela met haar zus Judith, Peter met zijn vrouw Anneke en Paulien.
Na een gedegen voorbereiding met onder andere voorbespreken in de kantine KdJ en in de Stof zijn we op vrijdag 5 oktober op het vliegtuig gestapt en met de KLM naar Toulouse gevlogen.
Daar aangekomen bleek een koffer te ontbreken. Het avontuur begon dus al eerder dan gedacht. Met een uurtje vertraging zijn we met de transfer naar Seix gebracht. Daar zijn we in twee Chalets ondergebracht.
Na aankomst kregen we een maaltijd voorgeschoteld door Bergtoppers (Roelof en Ireen Borst). Na de kamers zonder strijd te hebben ingedeeld en te hebben gegeten, zijn we onze eerste wandeling van 2 uur gaan maken.

hoopje Hier konden we zien waar we de tweede dag naar toe zouden gaan: Het hoopje midden op de foto daar moesten we overheen gaan lopen. Zaterdag hebben we dus een rondje Cos gelopen.
Een mooie geleidelijke klim (500 meter stijgen) over een vriendelijk pad door een mooi oerbos. Bovenop gepicknickt tussen de paarden (die vonden Joke erg leuk en vraten haar bijna op) en mooie uitzichten gezien.
Daarna doorgelopen in afdaling om na in totaal ongeveer 5 uur wandelen weer terug te komen bij de chalets.
Moe maar voldaan hebben we daar weer gegeten en gedronken.

Zondag zijn we met het busje naar 1500 meter hoogte gereden. Hier kwam ook Freddy eigenaar van een auberge bij ons gezelschap om mee te lopen. Daar onze rugzak opgedaan met slaapspullen, droge kleren, lunchpakket en voldoende drinken. Toen begonnen we aan een steile klim. Peter had het extra zwaar omdat in de kwijtgeraakte koffer ook een rugzak zat en hij zijn eigen rugzak nu te zwaar had gevuld.
De steile klim was voor meerderen erg zwaar en hijgend en puffend hebben we toen een iets minder stijl pad genomen om toch in totaal de 700 meter stijgen te volbrengen. Boven op de col was de Frans/ Spaans grens: een draadje. groepwilliam Bij de afdaling kwamen we nog wat botten tegen en uiteindelijk een heel karkas geheel kaal gevreten van een paard. Er lagen ook veren van gieren bij. De verhalen kwamen weer los over beren en wolven in dit gebied en of we ze nog zouden tegenkomen . . . . . . . . Paulien had ook een boekje meegenomen over ‘Berensporen’.
Na de daling van ca. 800 meter was iedereen lekker moe, behalve Roelof (de begeleider van Bergtoppers) die liep als een speer weer verder.
Iedereen had het wel gehad, maar we moesten nog zo’n 8,5 kilometer stijgen en dalen tot we uiteindelijk weer 200 meter hoger aankwamen bij de Spaanse hut Montgarri.
Montgarri is een oud klooster, alwaar we met z’n allen op één zaal sliepen. Tot het snurken begon, toen is William met slaapzak naar een andere zaal gevlucht.

montgarri Ook hier hebben we heerlijk gegeten en nog veel meer gedronken, jammer dat Freddy niet zo veel trek had. We kregen een grote bak Spaanse macaroni.
Iedereen had zich hiermee volgevreten toen de tweede gang kwam: een heerlijke salade en wie toen nog niet vol zat kon zich daarna tegoed doen aan diverse gegrilde vleessoorten, aardappeltjes etc. Om bij te komen en het eten weg te spoelen hebben we de door Paulien meegenomen Raki opgemaakt, ging er anderhalve fles spaanse likeurdrank op en diverse flessen wijn.
Uitgerust zijn we aan onze laatste tocht begonnen. Het eerste stuk van 2 uur en 200 meter dalen (met kleine stijgingen) was lekker inlopen (de spierpijn van gisteren er uit lopen). Daarna kwam het echte zweetwerk weer in zicht: 700 meter stijgen naar de col Port de Salau (via een andere route terug). Hier staan de resten van een handelspost waar vroeger tussen de Spanjaarden en de Fransen de aan- en verkoop van houtplaats vond. Het weer en daarmee het zicht was vandaag wat minder.

Hierna konden we beginnen aan de laatste 1000 meter dalen (ongeveer 3 uur lopen). Dit begon glibberig en letterlijk en figuurlijk over een shitpad omdat de herders al hun schapen en koeien net naar beneden gebracht hadden.
Na ongeveer in totaal 9 uur lopen kwamen we in een plaatselijk kroegje Myrtille aan. Daar konden we bijkomen en uitdampen. Daarna terug naar ons chalet om verder bij te tanken. Uiteindelijk heeft iedereen heel goed gelopen en hadden helaas twee personen last van hun knie (of hoofd) en de rest uiteraard de benodigde spierpijn.

groep william Gehoorde opmerking na het zien van bijgaande foto: ‘hmm alweer een waterval’.
De indrukken waren te veel en te groot om deze nog bijzonder te vinden!

Dinsdag een goede reis en ook de verloren koffer terug gehad en ik kon woensdag weer ‘fris’ en nog steeds ongeschoren aan het werk. Anderen hadden nog een paar dagen vrij of hoefden maar één dag te werken of hadden een iets langere vakantie in Frankrijk gepland.
Wat ik van iedereen begrepen heb was dat we allemaal erg genoten hebben van het lopen en de vele mooie dingen die we gezien hebben.
Het is zeker voor herhaling vatbaar.

Bergtoppers krijgt van ons een dikke 9 voor het geheel.

Met spierpijn en wandelgroet, William Vrijburg

Hallo Ireen, Roelof, Jeanne en Luc,

ria&ewald Lees volgende verhaal

We zijn (helaas) weer in Nederland en we willen jullie bedanken voor jullie gastvrijheid en de mooie reis en vakantietijd, we hebben genoten en zitten vol van mooie herinneringen aan het landschap en de leuke mensen/kinderen die we ontmoet hebben.
De terugreis is buitengewoon voorspoedig verlopen, maar dat hield dan tevens ook het einde van onze vakantie in, ach de was is al weer bijna helemaal schoon en het huis weer wat gepoetst en morgen komt de moestuin aan de beurt. Met Jac is alles gelukkig ook goed gegaan. Ook hij heeft genoten van de foto’s en video die Ewald gemaakt heeft.

Hopelijk gaat met jullie ook alles goed, en hebben jullie af en toe ook een moment voor jullie zelf.
Ik stuur ook 2 foto’s op en wens jullie veel sterkte de rest van het seizoen.

Liefs Ria en Ewald

Enkele opvallende uitspraken en reacties in 2007

Lees volgende verhaal

Het regende nogal:
Fam. Dreu: Alles went behalve een tent……

Rob en Liny: Het is de mogelijkheid om een droom te verwezenlijken die het leven boeiend maakt

Een negatieve reactie van Huub en Marja (met hond):
Zouden we Bergtoppers een cijfer moeten geven in vergelijking tot SNP dan is het een magere 3 tegenover een dikke 8,5 voor SNP.

Het is zeker voor herhaling vatbaar.
Bergtoppers krijgt van ons een dikke 9 voor het geheel.
Met spierpijn en wandelgroet, William Vrijburg

marijn De Cascadewandeling: Van Aulus-les-Bains naar de Cascade Begin augustus 2007

Lees volgende verhaal

Bij het begin was het lekker omhoog lopen. We gingen met 9 mensen lopen.
En dat waren Ikzelf, Jona, Papa, Mama, Roelof, Frans, Kwok, Janine, Anneke.
Toen kwamen we een bordje tegen en daar stond op 1h15 naar Cascade.
Toen liepen we weer dooren dat ging behoorlijk hard.
Toen kwamen we bij een heleboel stenen.Toen we daar naar boven hadden geklommen zouden we een andere waterval zien. Door de mist zag je hem niet.Toen liepen we als een speer naar boven. Toen zouden we de Cascade moeten zien maar die zagen we ook niet. Een stuk daarna gingen we rusten. Toen gingen we weer terug,omdat er niets te zien was. En toen zagen we een Franse mevrouw. Ik kreeg toen een stok van haar. En 100 meter daarna zagen we alsnog de Cascade!!!

Cijfer hele wandeling: 8,5
Klimmen: 9+
Dalen: 6,5
Mooi: 7

Katrien(de schrijfster), Marie- therese en Theo!

katrien Lees volgende verhaal Beste Roelof en Ireen,

Wij zijn inmiddels goed thuis aangekomen.
Vader en moeder vroegen of ik een verslag kon maken over het wandelen, dus dat doe ik…:
Eerst hebben we 3 inloopwandelingen gedaan, die waren erg mooi!

De 1stedag:
Vandaag begonnen we met de eerste wandeling. Dat was echt de zwaarste! Maar goed… Bij het starten was het eigenlijk moeilijk bij te houden. Het leek wel of we uit de startblokken vlogen op weg naar de refuge! Gelukkig stopte we soms om even op de anderen te wachten. Toen we eindelijk gingen lunchen onder een boom was dat heerlijk koel tegenover het weer buiten de schaduwen!
Daarna liepen we een stuk bergaf en toen weer berg op ! We kwamen aan bij een herdershut of zo iets. Daar stonden allemaal koeien (er was een koe en die had iets engs aan de uiers hangen! ). Na de pauze liepen we verder de berg op en toen we boven waren was daar tot mijn grote vreugde een stuwmeer (waar je in mocht zwemmen!!!).
Bij de refuge moest je van die lelijke klompen dragen. 30 Minuten later kwam de andere groep die onze wandeling andersom deed. ’s Nachts was het stikheet en Sam (de hond die mee was met de andere groep moest de hele tijd janken als er iemand in of uit liep(vervelend maar wel lief ). mt&katrien

De 2dedag:
Het ontbijt was brood dat de hele tijd uit elkaar viel of peperkoek. (De lunch was ook weer dat stomme brood ). De 2dedag ging voor mij wel het beste want ik kon het goed bij houden !! We kwamen langs een ijzermijn en liepen langzaam(!) naar beneden. Beneden sliepen we in een gite (kweet ff de echte naam niet meer ! (Eylie)).
Daar was het gelukkig niet stik heet…

De 3deen laatste dag:
Vandaag vielen er 4 mensen af. Gelukkig kwam er ook nog een bij! toen waren we met 6. Het was een leuke wandeling en vooral de mooiste! Na de wandeling hadden we nog een etentje op de camping en toen gingen we na de yoghurt inscheppen en eten weer naar onze eigen camping().

De groetjes van: Katrien(de schrijfster), Marie- therese en Theo!

Familie Bas, Annemarie, Elisa(5), Max(7), Thijs(9)

Lees volgende verhaal

Wij vertrokken op zondag 1 juli uit Etten-Leur. In de Dordogne hebben we een tussenstop van een paar dagen gemaakt.

Woensdag 4 juli Reisdag, want we ‘moeten’ vandaag naar de Pyreneeën, naar de Bergtoppers. Vannacht heeft het een paar keer geregend, dus de tenten zijn nat, maar het regent gelukkig niet onder het opruimen. De kinderen dragen ook hun steentje bij. Rond tien uur rijden we weg, toch nog voller geladen dan de eerste dag. Hoe dat toch kan? In het eerste dorp slaan we brood en beleg in. Naar de A20 is het nog een half uur. Max moet éven overgeven, dus op de eerste aire moet er even gepoetst worden. Verder verloopt de rit soepel. Aan de voet van een kerkje, aan de voet van de Pyreneeën picknicken we. Ruim vóór onze e.t.a. komen we aan bij de Bergtoppers. Daar zijn ze nog uitgebreid bezig met het opzetten van ‘onze’ tent. We worden welkom geheten en krijgen ruim de tijd om de boel in te richten en even te lezen. De kids vinden meteen aansluiting bij de kinderen van Roelof en Ireen. We worden gebriefd over de routes die we zullen gaan lopen en evt. alternatieven. Een andere familie, die hier ook bivakkeert, komt terug van hun eerste wandeling, die ook onze eerste zal worden. Het is fris en een tikje bewolkt, allemaal truien aan. We eten met z’n allen in een tent. Lekker lui: er wordt voor ons gekookt door Ireen. Alle kinderen spelen samen. Pas om tien uur – het is inmiddels fors koud geworden en bijna donker (geen elektriciteit hier, behalve een zonnepaneel en een aggregaat) en wij gaan ook meteen slapen.

bas&annemarie Donderdag 5 juli Onze eerste wandeldag. We staan vroeg op. Het is vannacht heel koud geweest (5 °C), maar de zon is er al. We zien nu de bergtoppen aan de overkant goed. Op een staan een M en een X. Ontbijt met gebakken ei. Spullen pakken en klaarmaken voor het wandelen. Met de auto 9 km naar beneden, naar Seix, voor lunch-inkoop en geld tappen. We zijn nog maar net op weg als we moeten stoppen: file, want er komt een kudde koeien naar boven over de weg. Links en rechts van de auto passeren ze, de koeien, kalfjes en de stier. Daarna rijden we de hele Col de la Core op, waar we de auto parkeren. Rugzakken vol, iedereen ingesmeerd met zonnebrand en lopen maar. Het eerste stuk gaat meteen steil omhoog, daarna wordt het vlakker. Eerst is er bos, daarna meer open terrein. We zien massa’s prachtige bloemen (o.a. jeneverbes, azalea’s, rotsplantjes in bloei, wilde thijm, blauwe klokjes (akelei?), orchideeachtigen, blauwe bloempjes-waarvan-ik-niet-op-de-naam-kan-komen en nog véél meer). Bij een uithijg- en drinkpauze op een lang klimstuk zien we in totaal wel 14 arenden (later aan de hand van het vogelboek gedetermineerd dat het jonge steenarenden waren) zweven op de thermiek. De Col d’Auedole bereiken we na ca. 2 uur. Daar rusten we even uit, genieten van het uitzicht (we zien hele groene mestkevers met wielen ver beneden ons) en eten een snackje en drinken lekker water. Volgens het bordje nog 30 minuten naar het meer. Dat halen we met gemak: in 20 minuten zijn we er. Het is er druk: toch wel zo’n 20 mensen. Verder, in het water, een boel kleine visjes. Tijd voor picknick. Het meer is groen en diep. Na bijna een uur pauze gaan we weer terug. De terugweg verloopt soepel, op een paar valpartijtjes van Max na (schaaf op been, zere knie, bijna van de berg gerold). Thijs loopt de hele terugweg voorop. Bij de auto laven we onze dorst en dan rijden we terug naar de Bergtoppers.

Vrijdag 6 juli Voor vandaag staat een rondwandeling gepland vanaf de Bergtoppers. We staan vroeg op. Al om 9 uur lopen we bepakt en al weg. Roelof had al gewaarschuwd dat het pad wat lastig te vinden zou zijn en dat blijkt uit te komen. De T-splitsing wil maar niet komen. We passeren wel een beek, niet genoemd in de routebeschrijving, en volgen nog steeds de GR10. We draaien om, gaan op wat wij aanzien voor een T-splitsing het “goede” pad in, door de varens (letterlijk) naar een ander pad, om even later weer op hetzelfde stuk GR10 uit te komen. Weer terug. Bas probeert nog een ander paadje, zonder succes. We lopen nog iets verder terug en vinden nu wél de T-splitsing en het goede pad. Hierdoor hebben we zo’n beetje een uur verloren en we besluiten de route aan te passen. Da’s niet zo moeilijk, maar we lopen nu wel vrij lang over de snikhete route forestière. We pikken de GR10 richting Col de la Core weer op en picknicken in een bos (schaduw!). Het lunchpakket van Ireen bevat veel aangename verrassingen. Daarna is het nog maar een half uurtje naar de Col, wel stevig klimmen. We besluiten om te proberen om een iets interessantere route terug te maken, maar we vinden het goede pad niet en besluiten, niet in de laatste plaats omdat de moraal van de troepen (vooral van soldaat 3 en 1, die zich afvraagt hoe wij het hebben kunnen verzinnen om een hele week te gaan wandelen) ernstig daalt, toch maar de “gewone” route terug te lopen. Dit is niet zo’n vreselijk moeilijke route, hoewel er nog een paar stevige afdalingen in zitten. De moraal stijgt gelukkig weer, vooral als we het onverharde weggetje richting de Bergtoppers hebben teruggevonden. Een verfrissende douche spoelt het zweet van ons af. De kinderen worden meteen besprongen door Jeanne en Luc, die wel blij zijn met aanspraak. Wij gaan lekker in de schaduw zitten met een koel biertje en evalueren onze tocht met Ireen. Zij heeft wel een voorstel voor een kortere tocht voor morgen. We willen de kinderen het wandelen tenslotte niet tégen maken en het gezellig houden voor iedereen. Er is een Cirque in de buurt van de gereserveerde gite in Bidous, met een redelijke korte, niet te missen (!) wandeling vanaf de parkeerplaats. ’s Middags zouden we evt. kunnen zwemmen in St. Lizier. Lijkt ons een goed plan. Deze avond zijn we de enige gasten – gisteren waren er nog twee vaders met twee dochters. Ireen heeft zoals beloofd friet gebakken. Roelof stelt Bas voor om woensdag, in principe onze vertrekdag, mee te gaan op een lange tocht van 6 uur, helemaal naar 2.500 m. Dat zal even afhangen van Bas’ rechterknie, die een ’tikkie’ lastig is. Als de kinderen allemaal in bed liggen, kletsen de grote mensen nog een tijdlang bij een glaasje na.

bas&annemarie Zaterdag 7 juli Gisteravond hebben we afgesproken dat we vandaag een ‘piepklein’ wandelingetje doen. Eerst moeten we nog ontbijten, dit keer verzorgd door Roelof. Dan alle spullen inpakken, naar boven sjouwen, naar de auto en daarin proppen. Roelof laat ons nog hun woonhuis zien, dat ze zelf hebben opgebouwd; toen ze het kochten was het een boerenschuur. In principe is alle comfort aanwezig (tv, telefoon, internet), alleen is de energievoorziening iets gecompliceerder (zonnecellen, aggregaat, koelkast op gas in flessen). We vertrekken naar het Cirque. Met Roelof spreken we af op maandagochtend in Aulus. Boodschappen doen voor de lunch in Seix en dan door, het steeds smaller wordende, overigens prachtige dal in. Hoewel het Cirque de Cagateil alleen op de wandelkaart staat is het er behoorlijk druk. ’t Is dan ook zaterdag – we horen eigenlijk alleen Franse families. Na een pittig wandelingetje van een ½ uur, met veel rotsachtige klimmetjes, duidelijk gewaardeerd door de kids, komen we in het Cirque. We lopen er iets verder in en zoeken een plekje langs de beek. Aan het eind van het Cirque staan een paar prachtige toppen. Jammer dat er de hele tijd helicopters laag overvliegen (met luie en rijke toeristen?). De beek is natuurlijk prachtig speelgoed. We blijven dan ook lekker lang zitten. Natuurlijk eindigt het met kletsnatte kleren. We stijgen nog een klein stukje verder het Cirque in. Je ziet dan steeds meer watervallen van de wanden af naar beneden stromen. Als we terugdraaien komen we twee agenten tegen, die ons vragen of we vanochtend vanaf de parkeerplaats gekomen zijn. Ja, dat is zo. Terug op de parkeerplaats ziet het blauw van de agenten, er staan verschillende politieauto’s en we zien zelfs twee keer een politieheli landen. Kennelijk is er toch iets aan de hand. We gaan naar de gîte in Bidous. Eerst staan we voor de verkeerde, maar 5 minuten later toch voor de goede. Wij hebben een ruime kamer met 5 bedden en een badkamer. ’t Ziet er goed uit. Het gebouw is een voormalige school. ’s Avonds delen we de tafel met een Frans-Spaans paar. Grappig om zomaar met vreemden aan tafel te zitten. We krijgen een prima maal, al is de volgorde ietwat verwarrend. Vooraf tarte aux légumes met sla (die later bij het hoofdgerecht schijnt te horen), hoofdgang is pasta met stoofvlees, dan kaas en ten slotte fruit. Als de kinderen in bed liggen, zitten wij nog een tijdje in de salle des jeux.

Zondag 8 juli Ontbijt om 8 uur, dus weinig uitslapen. Wij blijken de enigen die dit tijdstip serieus nemen. Alle andere gasten komen (stukken) later. Na het ontbijt wandelen we, ja ook op de rustdag!, naar St. Liziers d’Ustou, waar we brood en beleg kopen en in het enige café koffie drinken. We spelen met steentjes bij de rivier op de weg terug naar de gîte. We picknicken langs de rivier, onderaan bij de gîte. We pakken onze zwemspullen en gaan weer naar St. Liziers, nu met de auto. Helaas vindt men het weer (grijs, laanghangende bewolking) niet goed genoeg om het zwembad open te doen. Dit tot grote teleurstelling van vooral Elise en Max. We rijden door naar Oust (niets te beleven) en St. Girons. Ook daar is het een dooie boel, maar we vinden een vide-grenier met een hoop oude rommel. Altijd leuk om langs te slenteren. Op de terugweg rijden we langs Aulus, om te zien of daar een winkel is om proviand in te slaan.

Maandag 9 juli Gisteravond regende het al fors en het ziet er niet naar uit dat het vandaag droog gaat worden. Bepaald geen aantrekkelijk scenario voor een lange wandeling met kids. We besluiten vandaag niet te gaan lopen. We laten dit aan Roelof weten, die ons in Aulus zou opwachten om ca. half tien. Van de eigenaresse van de gîte krijgen we een tip: in St. Lizier bij St. Girons is een park waar voor kinderen veel leuks te doen is. Omdat we niet precies weten waar het is gaat we eerst naar het Bureau de Tourisme in St. Lizier. Dat is eigenlijk nog niet open, maar de Nederlandse dame helpt ons toch. Het park heet Pays des Traces. We rijden erheen en blijken de enige bezoekers. Onze reserves over de Franse uitleg worden weggenomen en de enthousiaste gids neemt ons mee. Eerst gaan we een grot in, waar sporen van onder andere prehistorische beesten gevonden zijn. We bereiken de grot door ab te seilen (3 m). Na de uitgebreide uitleg rond de grot is het lunchtijd. Wij gaan daarvoor inkopen doen in de supermarkt verderop en na de picknick mogen de kinderen afgietsels van sporen maken. Dat is heel leuk en ook hier: uitgebreide informatie. We sluiten onze dag af met een soort speurtocht langs vervallen bomen en delen ervan. Daarna rijden we naar Aulus-les-Bains. We checken in bij het hotel en verkennen dit vergane-glorie-kuuroord-weer-in-opbouw. Uiteraard eten we in het hotel. De kinderen vinden het kindermenu lekker, vooral de frietjes en het ijs toe.

Dinsdag 10 juli Vandaag lopen we (een deel van) de Koninginnerit. Eigenlijk zouden we deze tocht gisteren hebben gemaakt. Om half tien komt Roelof ons ophalen bij het hotel. Hij zet ons af in/op Prat Mataou, een skidorp vol liften en sneeuwkanonnen. Even verderop kunnen we de GR10 weer oppikken. Het is koel hierboven. Elise en Max doen zelfs even hun jas aan over hun trui. We stijgen eerst een beetje, maar volgt een lange afdaling naar de Jasse de Fouillet. Het pad is smal, maar het dal waar we door lopen is prachtig. Hoewel het pad niet altijd makkelijk is, verloopt dit deel van de tocht zeer voorspoedig. Op een daarvoor geschikt plekje picknicken we. Bij de Jasse de Fouillet moeten we kiezen: linksaf (nog iets meer dan 1 uur) of rechtsaf (ruim 3 uur, langs de Cascade d’Ars). Omdat het zo goed gaat, besluiten we de lange variant te nemen. Het is dan half drie. Enige tijd na het Etang de Guzet wordt het pad moeilijk; overal stroomt water de berg af en/ of we moeten over een rotsachtig landschap onze weg zoeken. Da’s maar voor even, denken (en/of hopen) we. Helaas is dat niet zo. Af en toe is er een klein stukje min of meer normaal pad. Om ongeveer half zes zitten we bij het bruggetje boven de waterval ons fruitje te eten. Wetend dat Ireen op ons wacht in het hotel spreken we de voicemail van Roelof in (gelukkig hebben we ontvangst). De waterval is prachtig. Tijd voor een snoepje. Wat een grap: de zak met jelly-snoepjes is één grote bonk geworden. Dankzij Max’ nieuwe, zelfgekochte mes kunnen we het nog opeten. Verder naar beneden, nog steeds naar beneden. De kinderen houden zich goed. Thijs gaat stug door. Max en Elise nemen met wonderbaarlijk gemak het nog steeds rotsachtige pad. Dan wordt het pad makkelijker en verandert in een onverharde weg. Hoera: een wegwijzer. Daar zal wel op staan: Aulus 15 min. Groot is onze teleurstelling als daar staat: rechtsaf Aulus 45 min, zo te zien nog een moeilijk pad, en rechtdoor nog ongeveer een uur te gaan, maar dan wel over de onverharde weg. We kiezen het laatste. De noodvoorraad energierepen wordt uitgedeeld. Op ons tandvlees – allemaal – bereiken we het hotel om acht uur! Snel andere schoenen en kleren aan, een sms naar Ireen dat we er zijn en naar de eetzaal. Uiteraard laten we ons het maal prima smaken. Daarna: iedereen snel onder de douche en naar bed. Hoezo, een déél van de Koninginnerit!?

Woensdag 11 juli Aan alle leuke dingen komt een eind en dus helaas ook aan deze wandelvakantie. Hoewel, helaas? De kinderen denken er – zeker op dit moment, na de tocht van gister – vast anders over. Bij ons ontbijt komt Ireen voor de afsluiting. Zij vertelt dat zij vond dat het laatste deel van de tocht te zwaar was voor de kinderen, iets waar wij het wel eens mee zijn. Bas vindt het jammer dat hij vandaag niet meegaat met Roelof, maar dat houdt hij tegoed. Volgende keer een familiearrangement met een “echte-mannendag” als knallend uiteinde? Ondertussen zetten onze kinderen samen met Luc en Jeanne het hotel op stelten. We nemen dus maar afscheid.

P.S. Ondanks de zware tocht van dinsdag (10 juli) hebben we deze vakantie toch nog gewandeld: in de Spaanse Pyreneeën, van Espot naar het Estany de S. Maurici (toeristische route) en in Ax, waar we van het tweede skistation helemaal naar beneden zijn gelopen. De laatste was ook vrij zwaar, omdat het pad, dat ook voor mountainbikers was, heel lastig was met veel steile stukken.

Een weekje berglucht, stevige wandelingen en een gezellige groep mensen doet wonderen!

Lees volgende verhaal

Op een zaterdag namiddag, ergens eind juli, begon voor acht uit Nederland overgekomen berggeiten een weekje bergtoppers in de Franse Pyreneeën. Ietsje later dan gepland, vanwege de lange reis, paste Roelof de eerste wandeling wat aan, maar al snel werd duidelijk dat wij ons niet lieten kennen. Vol enthousiasme en met stevige pas denderden we in een paar uurtjes de berg op. Was het misschien de reisfrustratie, de meegenomen stress uit Nederland of gewoon het motto “niet nadenken, maar doorlopen”? In ieder geval waren we hierdoor nog mooi op tijd terug voor een heerlijke barbecue te huize Borst. Moe maar voldaan, belandden we uiteindelijk in de gîte van Yann, waar we met de eerste kilometers al in de benen, de nacht doorbrengen.

Groep Labyrinth De volgende dag staat meteen al aangekondigd als een “stevige dagtocht”. Ons moordend tempo van dag één neemt dus al snel normalere vormen aan, de eerste tekenen van ontstressing wellicht? Ook werken het weer en de prachtige uitzichten mee aan het al snel vergeten van wat er ook alweer nog meer was. Bovendien dienen zich al snel belangrijkere zorgen aan: de onvermijdelijke blaren! De één smeert ze volledig in met modder, de ander doet gewoon niks…..zo leren we elkaar al snel beter kennen. Ook de dagelijkse kookbeurten en spelletjes hints ’s avonds zorgen ervoor dat we allemaal onze sterke danwel zwakke kanten kunnen laten schitteren. Erg leuk!

Dag drie zou een wat rustige dagtocht worden. Of dat ook daadwerkelijk zo was, mag iedereen natuurlijk zelf beoordelen, maar in ieder geval was het weer een prachtige tocht. Na een klim naar het meer Loch ness (een half meer was slechts zichtbaar, omdat de rest door wolken bedekt werd) en een half uurtje dalen, kregen we gelukkig toch nog te zien hoe mooi het er was. Even trok het helemaal open en bleken we niet in Schotland, maar in een prachtige vallei met watervallen te lopen. Wat een paradijs en wat een geluk dat we het toch de hele dag droog hebben gehouden!

De vierde dag was een rustdag, wat betreft het lopen, dus brak de waskoorts uit. Nog even dat ene lekkere shirt wassen…..en al snel stonden we met z’n achten op elk zijn geheel eigen wijze te soppen en boenen. De middag konden we naar eigen wens invullen, dus besloten twee dappere meiden te gaan liften naar Seix en de andere zes kozen voor een middagje kayakken. Mocht er na de drie dagen zwoegen, klimmen en klauteren nog iets van thuis in het heufd zijn blijven hangen, dan zorgde deze middag er wel voor het laatste restje weg te spoelen. Oftewel: laat het kind maar in je boven komen! Dat was in ieder geval wat we van de meevarende instructeurs wel meekregen. Goed ingepakt in wetsuits en helmen op gingen dus alle remmen los.

Etang Rond Helemaal klaar voor de driedaagse huttentocht startten we de volgende ochtend vroeg, bepakt en bezakt. Eerst de achterblijvende bagage droppen en vervolgens op naar het startpunt. Gelukkig duurt het niet lang voordat één van ons erachter komt dat de pakezels niet volgen, dus toch nog maar even die ene “vergeten” rugzak opgehaald. Het zal een dag van vooral grote stappen worden, want het is een behoorlijke klimpartij met veel rotspartijen die geen rekening houden met korte benen. Maar een dag zwoegen wordt, aangekomen bij de hut, wel beloond met een prachtig uitzicht op Lac Ronde. Na een uurtje rusten is het zwoegen echter al weer vergeten, kriebelen de benen en lonkt dat ene sneeuwveldje verderop, dus ja…….dat kind hè…..toch nog even verder voor een heus sneeuwballengevecht.

De volgende dag wacht ons een nieuwe verassing: we hebben het nog niet gehad deze week, maar nu dan wel extra hevig: het stort van de regen! Maar uiteraard laten we ons daar niet door weerhouden en ieder gaat met meer of mindere bescherming de strijd met het water aan. Al snel blijkt dat het niet echt minder zal worden dus schroeven we het tempo nog een stukje op. Toch is vooral de kou voor sommigen van ons wel erg bar en leren we er in ieder geval allemaal één wijze les bij: Kleed je als het regent vooral ook warm genoeg, onder de nodige regenkleding. Het zal vooral een dag van ontberingen worden, maar daar wordt dat kind in ons dan weer groot en sterk van, zullen we maar zeggen. Ongemerkt (want in Spanje zou het mooi weer zijn) steken we ergens de Spaanse grens over en bereiken lekker vroeg door het harde lopen de Spaanse hut. Na een warme douche en alles te drogen opgehangen te hebben, genieten we van het bijzonder lekkere eten en sluiten de avond af met een heerlijke likeur bij de open haard.(dit alles om de kou echt te vergeten)

Groep in Salau Dan breekt alweer de laatste wandeldag aan, die gelukkig wel weer droog is. Een perfecte “uitloop wandeltocht” want erg stijl is het niet meer of lijkt alles gewoon makkelijker na de ontberingen van de vorige dag? Met een voldaan gevoel bereiken we uiteindelijk weer huize Borst waar Ireen ons verrast met een heerlijke kaasfondue. Hiermee zit voor ons de bergtoppers week er al weer op en gaan we de volgende ochtend huiswaarts. Nog even een paar uurtjes op de markt van St Girons doorgebracht en fris van geest en fit van lijf keren we terug en genieten nog lang na van deze top bergweek!

Bedankt allemaal!

Verslag uit Mestreech nederlands

Frank Dyonne Sanne Lees volgende verhaal

Hoi allemoal,
Veer zòwwe uuch nog gèt loate weete dus iech dach: ‘Loat iech ‘ns gèt sjrieve noar die Bergtoppers in de Pyreneeën!
Veer zitte oonderhand alweer gans in us aajd ritme: Sanne en iech goon weer noar sjaol en pap en mam höbbe oach gein vekantie mie.
Ver höbbe wel veur ut geveul un bitsje vàs te hawwe, 8 fotoos oetgeprint op A-veer formaat en aon de moer opgehaange. Zoe geneete veer nog eedere daag van die geweldige week in de Piereneejen. Es veer de rès vaan de fotoos loate zien kriege ver eedere kier te huure: “òòh wat woene zie doar sjoen!” Gooie rejaksies dus!
Is beij uuch oach alles good? Ut wandelseizoen zal wèl euver zien hè?!
Oh joah, pap en mam zien zich alweer oant veurbereije op de volgende zomervekantie: “Unne trektoch euver Corsica!” (Al heet Sanne mie zin in un all-inclusive; boe ze alein mer tòt oan ut zwumbad en trök hoof te loape! Ver moote dus nog uns kieke wie ver Sanne mèt kriege; un All-inclusive trektoch is deenk iech neet te doen 😉 !!!
Zoewiezoe komme veer beslis nog unne kier nao de bergtoppers in de Piereneejen.

Höb ger ut un bitsje kinne leeze??

Van Peter, Hanny, Dyonne en Sanne

Opmerkingen van families

Lees volgende verhaal

Roelof, Ireen,
We zitten hier in Nederland met knagend gevoel van heimwee naar jullie gebied.
Het was in alle opzichte top. Weer, schoonheid van de bergen, kwaliteit Gite en Auberge’s, diners, lunches en niet te vergeten jullie inbreng, organisatorisch en als mens.
Nogmaals bedankt. Ton, Annelies, Ria, Ivor, Vita
Onvergetelijke tocht gemaakt naar Refuge Estagnous. Voor ons heel bijzonder omdat we het echt met zijn viertjes gedaan hebben.
En de cabane van de Bergtoppers is voor ons de perfecte balans tussen comfort en eenvoud!
Jose, GertJan, Daphne, Martje
Na een geweldige wandelweek voelen we ons ook Bergtoppers! Samen met onze zonen Marijn en Joost maakten we de tocht door de bergen naar Spanje. Na jaren samen wandelen zijn we nu ook zo ver dat de kinderen beter lopen dan wij.
Van harte bedankt voor de goede begeleiding en de Bergtoppers gastvrijheid!
Frans en Elise
Hartelijk bedankt voor de mooie tochten (wel hard werken!), de goede zorgen, het heerlijke eten, de hartelijke ontvangst. Wat wonen jullie op een mooi plekje! We hopen echt dat de Bergtoppers “goed, beter, best” gaan lopen. Misschien zien we elkaar nog eens Herbertine, Piet-Hein, Stephanie, Paulette, Joris en Peter.
In alle opzichten heel leuk, geen flauwe kul en goede begeleiding in de bergen. We hopen dat de “camping” een lang leven zal leiden!!!!!
We maken plannen tot een weerzien, groeten Wouter, Milan, Monique, Ton.

Verslag van de familie …. uit Sassenheim

strand Lees volgende verhaal

Hoi Roelof en Ireen.
We zijn inmiddels weer thuis. Was wel ff een cultuurschok van het rustige Frankrijk naar de overvolle camping bij Tossa de Mar in Spanje.We zijn helemaal binnendoor gereden van de franse kant naar de spaanse. Geen hoofdweg genomen! Gaaf hoor!!( wel een dag over gedaan!). Ik had beloofd nog een stukje te schrijven, zie maar wat je er mee doet, je mag wel schrappen in het verhaal, maar niks stiekem erbij schrijven! ( mocht je het voor je site willen gebruiken)Commentaar op het stukje mag natuurlijk altijd!!!!
groetjes
Mary Louis Sassenheim

In maart is het idee ontsproten; in het kader van we worden te lui,vadsig, sjagerijnig, gestressd en andere niet zo floriante zaken had ik het onwijs leuke idee opgevat om eens in de bergen te gaan lopen.

Leuk, andere familie wilde ook mee ( de volwassenen dan). De kinderen van alle twee de families zagen dit toch heeeeel anders; cascade d'ars

Lopen????, wat moet ik dan op school vertellen? Dat ik heb gelopen in mijn vakantie? jah doei”
” Ik ga toch zeker niet met die achterlijke schoenen lopen?
” Kan ik dan niet computeren? en xboxen dan? Ook al niet??? Jesus ik ga niet mee hoor
“Je dacht toch niet dat we die stomme schoenen gaan inlopen” ( 3x)

Dit waren wat commentaren die we kregen. Maar ja, ze zijn tussen de 9 en de 17, dus veel te willen hebben ze niet.Ze moesten toch gewoon mee!!

We hebben diverse tochten gelopen en wat heb ik mezelf vervloekt: ik had dit tenslotte verzonnen. Ik liep ook altijd achteraan, de kinderen niet, die liepen fluitend, hollend en druk kakelend vooraan. En natuurlijk hadden ze geen blaren in die nieuwe schoenen. ( Jammer). Bij het lopen hadden ze zich maar neergelegd, tja ouders zijn toch altijd belachelijk. Ze hebben zich netjes gedragen, niet gemopperd, en alles opgegeten wat ze voorgeschoteld kregen. Terug naar de natuur is ook voor hen wel eens goed.

De tochten waren schitterend; we hebben in totaal 5 dagen gelopen en 1 rustdag gehouden (pjoei!!).Watervallen, sneeuw, regen, onweer,zon, koeien, bergmeren, gites, cabane, hotel, rust,conditie, zweet, koeienvlaaien, hond voor een dagje,alles hebben we meegemaakt. Op het smsje van Roelof op de zwaarste dag om 16.00 uur of we al op de top waren , konden we dan ook antwoorden als echte wandelaars:” op de top? man we zijn al weer terug!”( oke we waren net in de gite gearriveerd, maar toch) lex

We hebben geslapen op een aantal locaties. De gites waarin we sliepen waren het leukst. Gezellig met zijn allen eten ( 3 gangen!!!) wijn drinken , verhalen met anderen met handen en voeten uitwisselen en je nog thuis voelen ook! Geweldig! Vooral de taarten deden het goed! en natuurlijk de lunchpakketten verzorgd door jullie waren een welkome traktatie!

Alles was ontzettend goed geregeld: kaarten,route, eten, slapen,vervoer,flexibiliteit, lunch enz. Wij, de volwassenen vonden geweldig!! De kids? Tja echt hoogte krijgen we er niet van. Ze hebben zich wel de rest van de vakantie uitermate goed gedragen. Of dat positief of negatief is weten we nog niet. Het kan zijn dat terug naar de natuur voor hen ook goed is geweest ( al beseffen ze dat misschien nog niet). Het kan ook zijn dat ze misschien bang waren dat we ze terug zouden sturen naar de Pyreneen!

Verslag uit Eindhoven

frodo sLees volgende verhaal

Hoi Pyreneeën mensen,
Er gaat inderdaad geen dag voorbij dat ik niet even terug denk aan die prachtige bergen. Toen we vorige week wegreden heb ik tot Toulouse gehuild, ik wilde echt graag terug naar de kinderen maar elk aanblik en inademing van die pracht bergen met haar schone lucht, was ik meteen aan het janken, het kan namelijk best wel eens een lange tijd duren voor we weer terug kunnen komen.
En wie weet op sommige zaken kun je niet vooruit lopen.

Los van de bergen en alle mooie natuur denk ik ook natuurlijk terug aan die schatten van kinders en Frodo. Het was gewoon heel fijn bij jullie en we hadden er lang naar uit gekeken om eens samen iets te doen,en dat was wel geslaagd. Thuis kunnen we dat nu echt merken,en daar was het allemaal om te doen.

Ik stuur dit mailtje met een bij bedoeling namelijk of je de foto’s die je gemaakt heb Ireen zou willen doormailen ik wil ze zo graag aan de kinderen laten zien. Natuurlijk heb je het vast veel te druk,dus ik zie wel wanneer je een gaatje vindt. Heeft Roelof nog een goeie wandeling gehad naar Spanje het was namelijk erg heet hè in die dagen,wij zijn meteen weer twee dagen naar de kust van Nederland gevlucht,daar is de lucht met die warmte ook heel wat schoner. Nou ik ga de kinders maar eens naar bed doen,het gaat jullie goed.
groeten Susan .

Biologen in de Pyreneeen

universiteit leiden Lees volgende verhaal

Ieder jaar maken Leidse biologiestudenten een (studie)- reis van een week om eens wat anders dan de Nederlandse natuur en cultuur op te snuiven. Dit jaar was ons oog op Spanje gevallen en na een week zitvlees kweken in de bus, vogels kijken, vlinders pesten, Barcelona veroveren, feesten en weinig slaap kwamen we dan aan op onze laatste bestemming: Seix in de Franse Pyreneeën!!!

Om met een groep biologen de Pyreneeën in te trekken is een hele opgave. Ze eten trouwens ook flink. Gelukkig zijn de bergtoppers niet voor één gat te vangen, dus toen we ´s avonds om 22.00 uitgehongerd en oververmoeid aankwamen stond voor iedereen een echte bergwandelaarsmaaltijd klaar. Meteen werden de magen gevuld, de slaap vergeten en zorgden het bier, de wijn en het overheerlijke eten al snel weer voor een optimale stemming.

Na deze verwennerij verspreidden de biologen zich over de beschikbare slaapplaatsen. Het goedbedoelde en naar later bleek zeer nuttige advies nog wat uurtjes te slapen werd door een groot deel opgevat als een paar uurtjes gezellig borrelen vóór het slapen gaan. De opstaan-tijd werd echter niet uitgesteld en dus zat het merendeel de volgende ochtend met kleine oogjes aan het stevige ontbijt. En dan te bedenken dat het echte werk nog moest beginnen…

wandeling uv leiden Dat harde werken begon al vanaf stap één van wat het hoogtepunt van onze reis zou worden. Met een flink tempo gingen we bergopwaarts. Helaas zijn biologen hun eigen biologenlooppas gewend. Een wandelgang waar absoluut geen conditie voor vereist is. Normaliter lopen wij namelijk in een slakkengangetje met onze blik naar beneden gericht de bodem af te struinen naar fotogenieke flora en fauna. Met andere woorden: we hebben niet allemaal een even goede conditie. De trip naar boven kostte menigeen dan ook flink wat moeite.

Dat de fysieke inspanningen echter dubbel en dwars beloond zouden worden, bleek toen we Cirque d’Anglade bereikten. Nadat je de laatste stap omhoog gezet hebt, kijk je namelijk uit op een uitgestrekte vlakte omgeven door bergen met als cherry on the cake een prachtige waterval. Kijk, en daar vallen biologen dus als een blok voor. De biologenwrakken werden meteen weer vrolijk van al dat moois en waanden zich in de ultieme biologen speeltuin.

Na twee uur rennen, pootje baden, sleeën op de sneeuw, foto’s maken, nog meer foto’s maken en heerlijk zonnen, waarbij we ook nog de nodige uitleg kregen van een gids, begonnen we aan de steile weg terug naar beneden. Ruim twee uur en vele glij-, val-, en bijna dood ervaringen later, konden we de benen strekken en de kelen smeren in het cafeetje aan het einde van een prachtige afdaling.

Ondanks de vermoeide benen die velen na een week afzien in Spanje hadden opgelopen, was de wandeling van en naar Cirque d’ Anglade absoluut het hoogtepunt van onze reis. Dit mede door de goede organisatie, prima onderkomen en de gezelligheid die de bergtoppers je kunnen bieden. Hierdoor heeft iedereen uiteindelijk zonder al te veel kleerscheuren deze prachtige wandeling kunnen volbrengen en deze fantastische ervaring mee naar Nederland kunnen nemen. Bergtoppers bedankt!!

De Tour de Pyrena

Lees volgende verhaal

pyrena

Ik wilde jullie Bergtoppers nogmaals bedanken voor een geslaagde vakantie! Het was voor mij soms net wat te lang, te zwaar, maar jullie enthousiasme, de mooie omgeving, zeer sfeervolle accomodaties en natuurlijk de fijne medereizigers maakten het zeker tot een bijzondere en fijne vakantie! We hebben met de terugreis nog veel nagpraat en gelachen en onze foto’s alvast bekeken. En wie weet komen we nog eens met ons clubje jullie kant op. Nogmaals bedankt ook voor de gastvrijheid.
Ook de groeten aan de andere Bergtoppers en toppertjes!

Drie kantoorklerken die gedurende 4 dagen hun maatpakken en attachee koffers inruilen voor afritsbare broeken en grote rugzakken…Als dat maar goed gaat!

Lees volgende verhaal

klerken De wandelaars…
Voordat wij iets over onze ervaringen in de Pyreneeën vertellen, eerst een korte introductie. Wij zijn Wai, Bas en Ties (vlnr, zie foto) en zijn in onze functie als kantoorklerken vooral werkzaam achter de computer.
De één houdt de geldstroom in de Nederlandse economie draaiende door leningen te verstrekken aan bedrijven, de ander plukt voor zijn opdrachtgevers lijken uit de kast bij bedrijven en de laatste schrijft graag nota’s voor de ambtelijke papiermolen in Den Haag. Derhalve op het eerste oog niet de doorgewinterde survivers die na een zware wandeling in de bergen het laatste restje energie uitpersen om nog een driegangen diner te koken op een gasstelletje. Maar wonder boven wonder is het toch gebeurd.
Directe aanleiding voor onze wandeltocht is het feit dat een van ons binnenkort vader wordt. Onder het mom van “eenmaal papa gaat je vrijheid voor een groot deel verloren” hebben wij een excuus gevonden om alleen met de mannen een weekje de bikkel uit te hangen in de bergen. Via Google zijn wij uiteindelijk terecht gekomen bij www.bergtoppers.nl en hebben wij een 2 maal 2 daagse wandeltocht geboekt in de Franse Pyreneeën waarbij als uitgangspunt “back to basic”zou zijn.
De doelstellingen…
Gedurende de 13 uur durende heenrit naar Seix hadden wij natuurlijk alle tijd gehad om onze verwachtingen uit te spreken over de wandelweek. Als snel kwamen wij tot de volgende 3 doelstellingen:

  1. Wij wilden graag onthaasten, maar het moest wel binnen 4 dagen…
  2. De wandeltocht moest avontuurlijk zijn (back to basic): eentje om niet te vergeten.
  3. Het psychisch voorbereiden van het aanstaande vaderschap van één van ons.

De aankomst…
Bij aankomst stonden niet alleen Roelof en Ireen ons al op te wachten in de werkelijk fantastisch gelegen gite, maar ook de enthousiaste Jeanne en Luc die gelijk een natuurlijke klik hadden met de voor hun 3 vreemde mannen. Mocht de toekomstige vader nog niet aan het idee gewend zijn, kinderen. Na zo’n wervelende ontvangst zal de overgang naar een vaderschap in ieder geval kleiner zijn! Na een korte uitleg van de etappes, een heerlijke maaltijd met de familie Borst en een voorlees sessie met de kids wachtte onze cabane voor een laatste nachtrust voor de eerste wandeltocht.
De ervaringen…
Het voert te ver om hier alle 4 de wandeldagen minutieus langs te gaan lopen. Daarvoor hebben we teveel (af)gezien; teveel ervaringen opgedaan, teveel lol gehad. Een korte foto-impressie geeft daarnaast ook een veel kleurrijke vertelling dan droge tekst. En de omgeving en de gebeurtenissen zijn en waren kleurrijk! Leve de Pyreneeën, leve de natuur, leve de basisomstandigheden en leve de enthousiaste kinderen.
Laten we eens even terug gaan naar onze doelstellingen. Hebben we deze bereikt? Om met de eerste doelstelling te beginnen: zijn we onthaast in vier dagen? Jazeker! De twee foto’s hieronder zijn hiervan het levende bewijs. Na een prachtige wandeling komen we de eerste dag moe en zeer voldaan aan bij de Cabane de Tariole (foto 2). We hebben wat afgezien, maar wat hebben we een mooie dingen gezien. En wat te denken van de derde dag. Na een prachtige lange klim en afdaling door groen én wit landschap wacht ons de prachtig gelegen Cabane d’Aula. Als een mens daar niet meer van onthaast (foto 3)! De enige die deze dag niet onthaastte was onze vriend Frodo, de hond van Roelof en Ireen. Vriend Frodo (overigens een zeer toepasselijke naam in dit Lord of the Rings-achtige landschap) ontwaarde na een uurtje of wat klimmen en klauteren een groep van 18 reeën die hij tot diep in het dal bleef volgen. Een prachtig gezicht!

tariole aula waities
Foto 2 Cabane de Tariole Foto 3 Cabane d’Aula Foto 4 Wai en Ties met rugzak in sneeuw

Terug naar de doelstellingen. Was het avontuurlijk en back to the basic? Opnieuw zeggen plaatjes duizend keer meer dan woorden. Zie de foto’s 4 tot en met 9 en u zult zien wat ik bedoel. Avontuurlijk was het zeker. De hevige regenval op dag 2 was boven de 1500 meter in de vorm van sneeuw terechtgekomen. We hebben af en toe lopen vloeken van het gebanjer door de dikke sneeuw op de derde dag, maar wat overheerste was de adrenaline van het avontuur en de geweldige omgeving (foto 4). Ook de vierde dag bleef het gelukkig spannend getuige dit ‘heerlijke’ balkje over een denderende waterval (foto 5). Deze laatste dag was overigens een ware afsluiter. Met name de eerste paar uren daalde door een prachtige groene vallei omringd door diverse watervallen en besneeuwde bergtoppen. Wat wil een mens inderdaad nog meer. Of het ook ‘basic’ was? Jazeker… Zie foto 6, 7 en 8 en 9 …

ties ctins waitie
Foto 5 Ties over balkje dag 4 Foto 6 Shot van Tariole inside Foto 7 Wai en Ties aan het hout zagen

Zoals u kunt zien voldeden de slaapplekken in de onbemande berghutten aan al onze eisen: geen bedden (foto 6), geen electriciteit (foto 7) en geen water (foto 8)…
Al met al een perfecte setting om op jezelf én elkaar aangewezen te zijn. En dat dat tot intense vriendschap kan leiden kunt u zien op foto 9…
Dan ten slotte: heeft de aanstaande vader zich ook goed kunnen voorbereiden op het aanstaande vaderschap? Ik weet: ik verval in herhaling: maar bekijkt u foto 10 en u zult met me eens zijn dat slechts één antwoord hier past: absoluut! De vrouw van deze aanstaande vader heeft de dagen dat haar vent door de Pyreneeën trok met een gerust hart kunnen ademhalen: ons vriend Wai zal een goede voorleespapa worden…

waiba baties waibas
Foto 8 Wai en Bas water uit het beekje halen Foto 9 Bas en Ties naast elkaar in de slaapzak Foto 10 Oorspronkelijke foto ontbreekt

De slotsom… groene vallei
Drie doelstellingen die alle drie zijn bereikt. Daar past dan ook slechts één slotsom bij: familie Borst hartelijk dank voor de prachtige vakantie in een bovenal prachtige omgeving met echte bergtoppe(r)n..
Om het verhaal in stijl af te sluiten: zie voor deze laatste zinsnede foto 11…
“Groene vallei dag 4 met bergtoppen”

Verlag van de Tour de Pays

Haarlem – Amsterdam – Toulouse – Seix – rue Col de la Core, 2 juni 2005

Lees volgende verhaal

Wandelen. Ja leuk. Het was ons goed bevallen voirg jaar juni in Oostenrijk. Voor dit jaar hadden we gekozen voor de Franse Pyreneeën. Het is de Ariège geworden. René is altijd degene die met de leuke ideeën komt en bovendien handig is op het internet. Zodoende zijn we bij de website van “De Bergtoppers”gekomen. Na een paar e-mail-berichten over en weer met Roelof hadden we al gauw onze e-tickets naar Toulouse geboekt.
Aangezien het een wandelvakantie betrof, zijn we dan ook maar lopend van huis naar het treinstation gegaan. Vandaar met de bus naar Schiphol om zodoende naar Toulouse te vliegen. Ondanks dat deze vlucht enigszins vertraging had opgelopen, waren we nog op tijd voor onze treinaansluiting naar St. Girons. Ware het niet dat het treinpersoneel staakte…..en de eerstvolgende bus pas in de namiddag ging en dan nog was de uiteindelijke plaats van bestemming niet bereikt…..
Daarom het mobieltje maar gepakt en gebeld met Ireen. Tsja, of het wellicht een optie zou zijn om ons op te halen in Toulouse in plaats van St. Girons….? Na een kort beraad aan haar kant werd er op het verzoek ingegaan. Wij hebben die middag nog een blik kunnen werpen op Toulouse en zo ook nog batterijtjes voor mijn fotocamera kunnen kopen. Want deze waren nagenoeg leeg en ik verwachtte niet een fotoservicezaak in de bergen tegen te komen….
Het was een lange en ook wel bochtige tocht naar het paradijsje van Roelof en Ireen. Maar er was afleiding genoeg! Luc was namelijk meegekomen. Jee, wat kunnen kinderen toch een fantasie en bovendien veel humor hebben! We hebben ons zeer vermaakt en erg gelachen. luc Toch waren we wel blij om de auto uit te kunnen. En wat een uitzicht! Daar moest ik bij het opstaan de volgende morgen toch ook nog even aan wennen: de een doet het met een uitzicht over een overvol geparkeerde straat met huizen die allemaal verschillende en vaak ook lelijke dakopbouwen hebben….de ander met een uitzicht over een dal en besneeuwde bergtoppen. Een eigen (potentieel) groentetuintje en de hond Frodo die je altijd wel heel erg hartelijk gedag knuffelt.
We zijn goed en gezellig ontvangen bij Roelof en Ireen en ook Luc natuurlijk. Jeanne zouden we pas later die week ontmoeten, omdat ze op schoolreisje was. Ondertussen was met name ik al verkocht aan Sneeuwwitje en haar vier kleine katjes….

3 juni – 9 juni 2005

Vanaf nu moesten we er echt aan geloven. Wandelen wilden we, wandelen zouden we. De eerste dag begon met perfect weer: zon, wolkje, wat wind en niet te warm. De eerste dagtocht was een goede om in te komen. Pas aan het einde van de middag begon het te betrekken en werd het regenachtiger. Omdat we halverwege de route toch iets verkeerd waren gelopen en zo wat extra meters hadden gemaakt, had René besloten om aan het einde van deze route maar af te snijden. Maar op deze manier konden we niet direct de chambre d’hôte vinden waar wij die nacht zouden verblijven. We hadden het net nagevraagd bij een boer in het dorp Anilac of we werden al opgepikt door de eigenaresse en haar zoon zelf: Dominique en Luis!
Het was een prachtige kamer! Maar het aangenaamste was natuurlijk de ontvangst met een drankje en lekkere hapjes bij het haardvuur bij hun zelf in de huiskamer. Het was erg gezellig: er werd jazz en andere mooie muziek gedraaid. We praatten met elkaar in het beetje Frans van onze kant en in het beetje meer Engels van haar kant. Er heerste een erg warme en goede sfeer bij hun. Rond acht uur kwam haar man Daniël thuis van zijn werk. Daarna zijn we met zijn allen aan tafel gegaan en hebben we superlekker gegeten!!! We zijn echt verwend en mochten ook nog proeven van heerlijke drankjes. Moe en voldaan gingen we slapen.

De opgekomen mist van de dag ervoor bleef deze dag aan. Sterker nog, het zicht was minder dan 50 meter! Op de een of andere manier had het wel wat. Blij waren we met onze wandelbroek en -schoenen. We hadden aardig wat hoog struikgewas doorkruist en waren daardoor aardig nat geworden. Maar het droogt daarentegen ook weer snel. Na een aardig stukje klimmen, moesten we even bijkomen met een cerial bar. Op dat moment zagen we een gestalte uit de mist opdoemen….het bleek Eric te zijn. Een aardige Parijsenaar die zijn woordje Engels goed spreekt. eric Hij bleek de zelfde route te gaan lopen als wij en we zouden ook overnachten in dezelfde gîte die avond. Hij was van plan om zo’n vier dagen met bepakking rond te trekken. Op de route kwamen wij elkaar zo een paar keer tegen. We hadden de blaffende zwarte hond en de kudde koeien met kalfjes en een GROTE stier overwonnen. Ook hadden we heerlijk gedronken van de thee die Eric met veel plezier voor ons had gezet op zijn handige gasbrandertje! Ook voorzag hij ons van lekkere chocolade! Later op de route, bij de afdaling (die erg steil en glad was) heeft hij ook nog voor arts gespeeld. Ik was op mijn elleboog gevallen en er was een stijf gevoel in mijn onderarm gekomen. Ik mocht zowat alles uit zijn verbanddoos gebruiken, maar ik had mij maar beperkt tot arnicazalf.
Na een lange wandeling kwamen we met zijn drieën uiteindelijk aan bij de gîte in Aulus les Bains. Daar werden we hartelijk ontvangen door Christophe en zijn vrouw Helene. Vanuit de eetkamer kwamen al zeer gezellige geluiden van de andere gasten. In de eetkamer brandde het haardvuur en daar hadden we onze schoenen maar mooi bij gezet om het te laten drogen. Maar nog mooier was dat we zo konden aanschuiven aan de lange eettafel waar een heleboel lekker en goed vullend eten op werd geserveerd. Aan de andere tafel zat een groep Fransen die voor het weekend was over gekomen voor een paar wandelingen. Eén van hen was jarig en dat werd gevierd! Met taart en drank! En wij mochten meedoen. Het was weer heel gezellig!

Het was in principe de bedoeling om de volgende dag een rustdag te houden. Maar ons werd al gauw duidelijk welke uitzichten wij door de mist gemist hadden! Vanuit Aulus les Bains zijn dus aardig wat rondwandelingen te maken. Eén ervan is een bekende naar Cascade d’Ars en een mooi Etang. Die mochten we eigenlijk niet missen van Christophe en zelfs Eric heeft zijn programma erop aangepast.
renwen In plaats van rusten hadden we een hele mooie wandeling gemaakt. Het begon nog met wat mist, maar plots brak het open en kregen we een glimp te zien van de omgeving waarin wij ons bevonden. Wat een verrassing en wat een apart gevoel als opeens alles voor je zichtbaar wordt en hoe mooi bovendien!! Evensnel trok het ook weer dicht. Maar niet voor lang. Langzamerhand trok het helemaal open en zo is het de hele week ook geweest: prachtig en ideaal weer!!
Ook op deze tocht kwamen we Eric weer tegen en heeft hij ons opnieuw voorzien van thee en chocolade! Mjammie.

De volgende ochtend na het ontbijt hadden we afscheid genomen van Eric. Nu waren we echt op ons zelf aangewezen. We waren nog geen uur onderweg of net juist op de definitieve afsplitsing kwamen we Eric nog één keer tegen. Dag Eric!
We hadden deze dag een hele mooie wandeling gemaakt, de koninginnenrit. Je wilt van alles wel een foto maken om het beeld maar vast te houden. Of gewoon lekker liggen in het gras en alles rustig in je opnemen. Helaas was daar niet altijd alle tijd voor, omdat er toch aardig wat gewandeld moest worden en je ook niet te laat aan wilde komen op de volgende bestemming. De routebeschrijvingen van de Bergtoppers zijn goed en over het algemeen zijn er voldoende markeringen.. Toch was het af en toe best zoeken. Het was immers het begin van het seizoen en er was van de winter heel wat sneeuw gevallen. Ook zijn er wat kleine lawines geweest die ervoor hadden gezorgd dat het een en ander een beetje door de war had geschopt en wellicht ook onze markering had kwijt gemaakt. Hier en daar hadden we heel wat moeten klimmen en klauteren, maar zeker ook moeten glibberen om het vervolg van het traject weer op te pakken. Maar dat maakte het allemaal extra leuk en spannend!
De gîte van Bidous was goed en het dorpje zelf was ook erg leuk: een riviertje, hier en daar een grange of een huisje. Vooral niet te druk. Ook hier hebben wij ons buikje weer rond gegeten. Ik moest helaas wel constateren dat het lopen niet zonder pijntjes blijft. Spierpijn had ik de vorige dag al wat gehad en dat was gelukkig ook weer weg getrokken. Maar mijn hielgewricht deed toch aardig zeer: tsja, de weg is ook nergens vlak. Het is overal steil en scheef, dus die gewrichten zijn aardig belast geweest.

Dinsdag hadden we daarom lekker rustig aan gedaan.
We kwamen in de middag aan bij gîte Rouze. Daar hadden we wat ontspannen in de zon. Er was ook een andere logee. Een Japanse vrouw die thans in Australië woont. Zij was bezig met een twintigdaagse wandeltocht (een gedeelte van de GR10) in haar ééntje met bepakking en een tent!!!! Wauw, dat vind ik nou super dapper en super knap.
We hadden die avond goed gegeten….We wisten wel dat we op een geitenboerderij waren en dat we geitenkaas konden verwachten, maar dat het ook gegeten werd!! Baby-geit stond dus op het menu…. We hadden heel wat gepraat met elkaar en heel wat ervaringen uitgewisseld. Het was een heel leuk samenzijn.
De omgeving is keer op keer prachtig. Wat heb je nog meer nodig om je blij en gelukkig te voelen?

Woensdag zouden we sowieso een lange wandeling voor de boeg hebben. Op aanraden van deze dappere Japanse vrouw (ik heb haar naam helaas niet onthouden) (inmiddels een e-mail van haar ontvangen: Hiroko!) hadden we er een extra lus aan gemaakt. Dus extra vroeg opgestaan. Na een ontbijtje op zijn Frans en afscheid van de Japanse te hebben genomen, waren we vol goede moed op stap gegaan. Het weer zat wederom mee en de route was zeer mooi. Onderweg nog wat locals gesproken en hier en daar kort gestopt voor een fotomoment. De extra lus bracht ons nog wat hogerop naar ca. 2000 meter. wen En het was zeer zeer de moeite waard: prachtig, mooi, rustig, vogelgeluiden en al die uitzichten die je nooit meer wilt vergeten. Ik heb dan altijd het gevoel om mijn armen erom heen te slaan en het mee te nemen naar huis zeg maar….. Over de bergkam en tussen de bergtoppen verder gelopen en weer wat afgedaald. Daarbij zagen we twee gemsen van bovenaf naar beneden sjeesen! Wauw, dat doet maar. Waar jezelf soms voetje voor voetje als het ware voortgaat, gaan zij als een bezetene de bergflanken op en af. Maar wat een kick om die dieren te zien! Iets verderop nog kwam er een aardig groepje gemsen bij elkaar om met elkaar te spelen: dat was helemaal gaaf om te zien! Een uitstekende plek om je broodje te eten en om even bij te komen. De voeten moesten ook aandacht krijgen. Aan mooie uitzichten en ervaringen zit ook een prijskaartje: lange afdalingen!

Bij de gîte van Aunac waren we ook goed ontvangen en hadden we lekker gegeten. Ook daar hadden we een prachtig uitzicht. Donderdag hadden we het lopen wat beperkt: het doel van vandaag was raften! Uiteindelijk was het wildwaterkanoën geworden in zo’n opblaasbaar tweepersoons-ding. ren En dat hadden we geweten. Heel wat keren vast gezeten en toen kwam er weer hulp vanuit het groepje waarmee we waren. Ook was het heel wat keren goed gegaan. Maar nat wordt je zekerweten! Ook dit was weer een hele leuke en geslaagde middag. Alleen jammer dat Ireen ons net gemist had bij de pick-up vanuit Seix, want nu moest Roelof nog een keertje terug om ons op te halen. We hadden nog een hele gezellige avond bij Roelof en Ireen. Eindelijk hadden we Jeanne kunnen ontmoeten. Uiteraard ook de katjes weer gedag gezegd. En onze keuze is Flambé geworden! Dus Zilver krijgt er een vriendje bij. Nu maar hopen dat hij het net zo leuk vindt als dat wij dat vinden.

Vrijdag 10 juni 2005

Het plan was om te gaan relaxen bij een Etang. Het was mij niet helemaal duidelijk geworden dat er toch nog wel een aardige wandeling aan voor- en achteraf ging! De wandeling en het bergmeer waren zeker de moeite waard. We hadden nog een buizerd kunnen volgen met onze verrekijker. Deze cirkelde mooi en elegant romdom het meer op zoek naar iets lekkers. Deze laatste vakantiedag hadden we met zijn allen afgesloten met een b.b.q. Het was een leuke avond. En de heimwee was eigenlijk toen al een beetje opgekomen…..

Eigenlijk hebben René en ik aan alle vakanties leuke en prettige ervaringen. Hoe komt het dan dat deze net weer even meer heeft? We hadden allebei reuze moeite met het oppakken van het ritme thuis en met het werk. Wellicht door het wandelen op zich: je beleeft alles veel intenser. Ook door de mensen die je onderweg ontmoet. Het weer zat mee. Het seizoen was ideaal: smeltwater, sneeuwvlakken, opkomende bloemetjes en plantjes, zoemende bijtjes, spelende gemsen. De spontane en zeer leuke Jeanne en Luc en hun hele lieve ouders, de katten en Frodo, het heerlijke eten en de wijn, de authentieke Romaanse dorpjes nog helemaal ongerept. Zucht.

Haarlem, 6 juli 2005 / Wendy en René

Samen met Marcel en Frodo een deel van de GR10 verkennen

Lees volgende verhaal

marcel Na enige bedenktijd besloten wij, Marcel en Roelof, om een stuk van de GR10 te gaan verkennen. Vanuit Eindhoven gingen we maandagavond op weg naar Frankrijk, waar we dinsdag aankwamen bij de Bergtoppers. Die avond gingen we nog even bij Eric en Ingrid langs omdat er nog een klant van ons was. De volgende morgen vertrokken we in de ochtend naar Merens Les Vals, om rond een uur of 1 te starten met onze wandeling. Het was de bedoeling om in 8 dagen tijd naar Banyuls sur Mer te wandelen….
Sommige mensen hadden ons echter al voor gek verklaard!
Het was mooi weer, dus vol goede moed gingen we met onze zware zakken op weg naar de Refuge des Besines. Het is een pittige klim naar de refuge, maar je wordt er voor beloond. Een schitterend uitzicht op het meer vanaf de refuge is je beloning. Met ons ging het goed al had Marcel wat problemen van zijn knie.
De volgende dag was het de bedoeling om naar een gite te lopen. Helaas trok Marcel het niet zo vanwege zijn knie. Het viel hem vooral tegen om met zo’n zware zak te lopen. Hij had ca. 20 kg. op zijn rug, wat natuurlijk ook geen pretje is. We kwamen die dag tot het stuwmeer bij Bouillouses waar we besloten te stoppen. We hebben overnacht in een gite die bij een auberge hoort en daar ons eigen potje gekookt. Onder het genot van een lokaal wijntje hebben we een nieuw plan gemaakt voor de rest van de week. Ons oorspronkelijke plan was immers een beetje te ambitieus, zeker met een zere knie.
De volgende dag vertrokken we rond half elf. Dit traject is heel makkelijk en vrij vlak. Frodo kreeg nog een schop van een paard, maar na een paar minuten probeerde hij alweer met het paard te spelen. Via het bos en langs een meer kom je uit in Pyrenees 2000 waar we nog bekeken hoe een houten chalet gebouwd werd. Daar werden we uitgemaakt voor dieven, alsof er nog iets bij kon in onze zware zakken!
Tegen drie uur bereikten we het station van Cabanasse waar we de trein zouden nemen naar Merens Les Vals. Marcel, die kanjer, had het vandaag heel goed gedaan. Ondanks hevige pijn in zijn knie heeft hij toch doorgezet en de route uitgelopen. De trein vertrok pas om 7 uur, dus wij gingen op weg naar een snack-bar. 2 kilometer verder waren we daar. Van verre zagen we al een borje met 24 uur pizza, daar hadden we wel trek in. Helaas, het koffie-zet apparaat was stuk en de keuken was al dicht, dus geen pizza (alsof je daar een keuken voor nodig hebt!).
Om 7 uur met de bus naar La Tour de Carol en verder met de trein naar Merens Les Vals. Toen de trein op tijd stopte, zagen wij geen perron, dus gingen we verder. We stopten vervolgens 1 halte verder (in Ax). Gelukkig stond er een trein klaar om ons mee terug te nemen naar Merens. Eigenlijk moesten we wel een muilkorf opdoen voor Frodo volgens deze conductrice, maar vooruit, we mochten mee.
Net voor 10 uur bereikten we de gite (sluitingstijd) en namen een paar biertjes om het avondeten mee weg te spoelen.
frodo De volgende dag, zaterdag, is Marcel jarig. Dus een lekker ontbijtje met ham en ei ontbreekt natuurlijk niet, evenals een lief telefoontje van zijn vrouw. We besloten om evens langs Andorra te gaan, om te tanken en te shoppen. We hebben wat drank gekocht (1 lr. whisky voor 1.95) en wat eten voor de volgende dagen. Daarna op weg naar Arles sur Tech om wat etappes over te slaan. Op de camping hebben we onze tent opgezet en ‘s-avonds gingen we uit eten in een vrij sjiek restaurant, samen met Frodo. Gelukkig deden ze daar helemaal niet moeilijk over en de garcon was zelfs heel vriendelijk. Heerlijk gegeten met een lekker wijntje erbij. De garcon moest wel lachen toen we als apperitief een fles wijn namen.
Op de camping hebben we nog wat cocktailtjes gedronken, zout en glazen kregen we immers van het restaurant. Toen we genoeg op hadden gingen we de kooi in. Toen Marcel ‘s-nachts ging plassen lag Frodo op zijn plek toen hij terug kwam. Wat een lieverd he.
De volgende dag vertrok ik op tijd want ik zou ca.10 uur gaan lopen. Marcel ging met de auto alvast naar Banyuls om vandaar terug te gaan naar Le Perthus, waar we de volgende dag rond 1 uur hadden afgesproken. Het was een pittige wandeldag, maar te doen. In Las Illas was de gite echter gesloten. Gelukkig was er een hostal waar ik kon slapen en eten. Alleen Frodo mocht niet op de kamer slapen, maar moest in een schuur. Dat ging gelukkig allemaal goed.
De volgende dag bereikte ik na 3,5 uur lopen Le Perthus rond half 12. De tijd was net verzet dus ik wist niet of Marcel dat wist. Bellen had geen zin want onze slimmerik had zijn telefoon in de auto laten liggen. Rond 1 uur waren we weer samen en onder het genot van een kopje koffie konden we weer bijkletsen. Een uur later gingen we op weg naar de refuge. Marcel was een stuk lichter, onder meer geen matje meegenomen en ook de tent hadden we achter gelaten. Het lopen ging redelijk alleen met dalen zat er bij Marcel nog steeds geen snelheid in. Deze dag liepen we een paar keer verkeerd en uiteindelijk begon het ook te misten. We liepen zelfs vlak langs de refuge zonder deze te zien (waar is dit toch meer gebeurd?). Gelukkig vonden we hem toch nog. Die avond sliepen we met 8 mensen en 3 honden in de hut. Er waren geen matrassen dus Marcel sliep erg hard. Er waren nog 2 wandelaars en 2 andere stellen die vooral kwamen om te drinken, paddestoelen met knoflook en vlees te eten en te blowen. Op zich best gezellig. Ook deze avond lag Frodo weer tussen ons in.
De volgende en laatste wandeldag gingen we na het ontbijt op stap. Je ziet meteen al de Midellandse zee liggen. Een mooi gezicht. Na ca. 6 uur lopen bereiken we Banyuls en vieren onze overwinning op het terras. Het zwemmen schiet er bij in, maar het avondeten niet. Tijdens het dinner smeden we plannen om volgend jaar in mei met een groepje mannen een weekje GR10 te doen en dan te beginnen aan de Atlanische kust. We willen dan ca. 6 uur per dag wandelen en van gite naar gite trekken met een wat lichtere zak.
Wordt Vervolgd!

Een ervaring van een planten- en dieren liefhebster:

Lees volgende verhaal

nel “Wandelen en ondertussen genieten van de prachtige uitzichten die steeds anders zijn.
Soms zijn de berghellingen begroeid met bloeiende Acacia’s en al die mooie bergweitjes waarin duizenden bloemen onbekommerd staan te bloeien na een lange winter. Bloemenliefhebbers kunnen genieten van de vele soorten Orchideeen en het prachtig gekleurde vetblad.
De klim naar de Cirque d’Anglade wordt niet alleen beloond met een prachtige plek maar ook met een veld vol Alpenroosjes en gele Gentianen.
Langs het pad vraagt de paars-rode kleine schubwortel om ieders bewondering.
Een plek om al dat moois nog eens rustig te bekijken.”

Op zoek naar een individuele Pyreneeën-tocht:

Lees volgende verhaal

Ik ben Willem, op dit moment is het voor mij een beetje onzeker wat ik verder zal gaan doen. De jaren beginnen te tellen en ik heb een groot deel van mijn leven gewerkt. Ik wil voor mezelf uitzoeken wat ik verder wil gaan doen; het traditionele leven of misschien wel iets heel anders.
Ik hoop het antwoord in de Pyreneeën te vinden.
Toen ik nog jong was ben ik hier terecht gekomen en heb er mijn hart aan verloren. Ik ben in de Alpen geweest, de Rocky Mountains, het Atlas gebergte en heb zelfs in Nieuwe Zeeland enkele dagen gewandeld, maar de Pyreneeën is voor mij toch het mooist. Vandaar dat het mijn wens is om de hele GR10 nog een keer te lopen.
robert Ik kwam er al snel achter dat de hele GR10 een beetje te veel is. SNP biedt dit aan, echter alleen in groepsverband. Totaal zijn het 53 wandeldagen en zoveel tijd heb ik helaas niet beschikbaar.
Bovendien wordt de reis als groepsreis aangeboden en ik wil de tocht op individuele basis doen. Ik wil mezelf “opnieuw leren kennen” en misschien ook wel “tegenkomen”.
Ik denk dat ik op zoek ben naar het volgende:
Ik wil een pittige wandeltocht door de Pyreneeën maken op individuele basis, van ca. 3 weken. Dit is een beetje afhankelijk van hoe het fysiek gaat en of het mij bevalt in mijn eentje. De bedoeling is om “mijn eigen ik” tegen te komen en te ervaren “hoe ik in het leven sta”, zodat ik kan beslissen hoe ik mijn leven verder wil inrichten.
Ik ben bereid de wandeltocht op een vrij primaire basis uit te voeren.

Ik ben onder meer getriggered door het verhaaltje van Marcel en Patricia, over hun individuele giten-tocht. Vooral de uitspraken van Patries spraken me bijzonder aan.
Ik ben geen ervaren bergwandelaar, wel sportief, en heb een redelijke conditie (al zeg ik het zelf) Is het misschien mogelijk om de eerste paar dagen onder begeleiding te lopen, om de kneepjes van het vak te leren, daarna een paar dagen met een minimale bepakking te lopen en dan af te sluiten met een kleine week met maximale bepakking (eigen tent en eten mee). Ik wil graag een gedeelte van de tocht in Spanje uitvoeren.

Een beleving van Marcel en Patricia die een individuele giten tocht gedaan hebben:

Lees eerste verhaal

Het is zo idioot als je merkt hoe snel je als het ware weer versluierd raakt op het moment dat je teruggekeild wordt in de dagelijkse realiteit…!!
KDENGGG!
patries Ja, zo heb ik onze terugkomst uit de Pyreneeen ervaren en we hebben allebei veel moeite gehad met omschakelen.
We wilden terug!!!!!
Er zijn meteen weer allerlei afleidingen en dingen die je moet doen of waarvan je zelf vindt dat je ze moet doen, ook al streef ik naar zoveel mogelijk eenvoud. Een idiote wereld waarin wij (Marcel en ik) zo min mogelijk in verst(r)ikt willen raken.
Door ons eigen plan te trekken maar of je wilt of niet, je kan er niet altijd omheen en je ziet het voortdurend om je heen! Het lijkt allemaal zo zinloos en het is dan zo moeilijk om de zin te blijven zien in de ogenschijnlijke zinloosheid van het bestaan.
Ik begreep er al niet veel van en doe dat steeds minder; beter gezegd begrijp ik niet wat de meeste mensen bezig houd, bezield. Ik zie geen bezieling! Ze lijken als kippen zonder kop achter elkaar aan te rennen, struikelend, hongerig en niet wetende waar ze naar op zoek zijn…
Hoe heeft het toch zo ver kunnen komen met ons mensen? Ik zou ze wel door elkaar willen rammelen, wakker willen schudden uit die verdomde roes, door vergiftiging van macht en materie…
Ik zou ze in de ogen willen kijken en met bezieling willen zeggen dat het knagende gevoel in hun binnenste, dat gapende gat, die schreeuw van binnen, die onrust en angst, die ontreddering en vertwijfeling wat hun doet rondspringen dolen en vluchten in materie, die honger…
dat het de honger is naar iets wat ze in wezen zijn… naar de essentie van zichzelf, van het leven…
naar liefde. En delen in liefde en wijsheid als we eenmaal onze bron ontdekt hebben… Waar zijn we anders voor in deze wereld gepleurd??!
Toch niet om te verzuren en elkaar het leven zuur te maken! We moeten groeien… Plantjes groeien toch ook naar het licht! Heb ik zelf gezien en daarvoor hoef je niet naar de Pyreneeen,
wat ik wel wil aanraden touwens!
We zouden wat vaker naar ‘binnen’ moeten kijken en zien…

Dit alles en meer werd dan nog eens extra duidelijk toen we terug kwamen uit die prachtige natuur… De verstilling, de eenvoud, de rijkdom, de ruimte… De sfeer verheven door deze grootsheid, ware religie zou ik het willen noemen (religie= opnieuw verbinden). Ik voelde me versmolten en naakt, los van alles wat er niet toe doet en verbonden met de natuur, de essentie… Ja, het geeft je de mogelijkheid je opnieuw te verbinden met de natuur en je zelf. De uitzichten verschaffen je inzichten. In combinatie met een flinke lichamelijke inspanning krijg je de kans om alle ballast van je af te gooien. Waardoor je beter kunt relativeren en de kern weer kunt zien van waar het om gaat. De uiterlijke reis nodigt uit om een innerlijke reis te maken… versmelt met elkaar, wordt een.
Het heeft ons in ieder geval weer een frisse kijk gegeven op ons eigen leven en we gingen met vernieuwde ideeen en aangesterkt in onze visie weer naar huis.(waarna de versluiering opnieuw kan beginnen…, nee, steeds minder en de essentie blijft steeds meer zichtbaar) In feite herinner je je op zulke (heilige) momenten dat wat je al weet maar wat we kennelijk keer op keer vergeten door de dingen van alle dag (en zeker in deze Westerse maatschappij)! marcel Iedereen zou eigenlijk voor geruime tijd in alle eenvoud maar toch op een actieve manier door de natuur moeten waden. Alhoewel stil op een bergtop zitten en alleen maar je vergapen aan de natuurpracht en de ruimte, zou ook al genoeg zijn! Dit soort dingen zouden standaard in de opvoeding mee gegeven moeten worden om je een beter beeld van het geheel te geven en op dat wat je bent. En dan de mensen die we ontmoet hebben; zeer gastvrij, liefdevol en stuk voor stuk respect en verbondenheid met de natuur. De meeste die we ontmoet hebben (eigenlijk allemaal) hebben bewust gekozen om zich daar te settelen vanwege de rust, ruimte en natuur. De vertraging verkozen voor de versnelling. En dat dan willen delen met anderen door hun huis open te stellen voor reizigers. Die bewuste keuze maakt de mensen heel aangenaam in de omgang, heel warm en ontspannen. (maar ja, we waren vaak maar de enige gasten..) Ik heb het nu over de mensen van de gites waar we aan het einde van de dag aan kwamen en natuurlijk Roelof en Ireen die voor ons de tochten ‘ingelopen’ hebben en de organisatie er omheen gedaan hebben. Andere reizigers hebben we bijna niet gezien! We zaten in het ‘voorseizoen’. Op onze tochten zijn we zelfs maar 1 mens (herderin) tegen gekomen! We vonden deze manier van tochten maken, van gite naar gite, erg geslaagd; vooral het persoonlijke, het thuiskomen bij wildvreemde mensen, onze eigen Duvel drinken die Roelof voor ons al koud had gezet toen ie onze bagage in de betreffende gite achter gelaten had, een praatje maken met de mensen daar, even douchen en daarna vriendschappelijk aan tafel gaan met de familie! Het eten was een genot; vers uit eigen moes- en kruidentuin en een heerlijk glaasje wijn! Wat een feest zo’n dag! Zo’n week… natuurlijk beseffen we ook wel dat we dan in een luxe positie zitten. Ach, waarschijnlijk heb je die verschillen (in leefomstandigheden) wel nodig (of in ieder geval de mogelijkheid om ze te ervaren) in de zin van dat je ze dan pas kunt waarderen, kunt zien en betekenis krijgt.

Tja en wat de reis verder aan inzichten en gesprekken heeft opgeleverd… en hoe de ‘relatietherapie’ verlopen is… wil je vast ook horen?! Tips om wat sluiertjes op te lichten; onze ervaringen en gesprekken leken verweven met de 2 boeken die we hadden meegenomen, namelijk ‘De God van morgen’ van Neale Donald Walsch en ‘Nietzsches tranen’ van Irvin D. Yalom. Beiden zijn een uitdrukking van de levenskunst en met name de laatste een genot om te lezen en een verrijking voor de eigen zoektocht naar waarheid, waar ik mij als ‘alchemist’ mee bezig houd…

Je had me gevraagd, bij het afscheid, een reisverslag te schrijven…
Nou, volgens mij ben ik een heel eind op weg terwijl ik het niet van plan was toen ik je ging mailen. Ik wilde gewoon even iets laten horen. Het is alleen wat uitgebreider geworden dan verwacht. Beschouw het maar als een inleiding zonder te weten of er nog een vervolg komt…
Het leven is ook een verhaal zonder einde…

Ben je door het lezen geïnteresseerd geraakt en wil je misschien ook een fantastische week meemaken klik op de volgende button.

gadoor

Verslag uit Maastricht maastricht

Frank Dyonne Sanne Hallo Allemaal,
Wij zouden jullie nog wat laten weten, dus dacht ik: Laat ik(Dyonne) eens wat schrijven naar Bergtoppers in de Pyreneeën!
Wij zitten inmiddels weer helemaal in ons oude ritme: Sanne en ik gaan weer naar school en Pap en mama hebben ook geen vakantie meer.
Wij hebben wel om de herinneringen een beetje levend te houden, 8 foto’s op A4-formaat uit- geprint en aan de muur opgehange. Zo genieten we nog elke dag van die geweldige week in De Pyreneeën.
Wanneer we de andere foto’s laten zien krijgen we telkens te horen: Oh wat Wonen zij daar mooi! Goeie reacties dus!
Is bij jullie ook alles goed? Het wandelseizoen zal wel voorbij zijn?
Pap en mam zijn zich alweer aan het voorbereiden op de volgende zomervakantie: Een een trektocht over Corsica. Hoewel Sanne meer zin heeft in een ALL-inclusive, waar ze alleen maar tot aan en zwembad en terug hoeft te lopen. We moeten dus nog eens bekijken hoe we Sanne meekrijgen. Een All-inclusive trektocht is denk ik niet te doen !!!
Zowiezo komen we beslist nog een keer naar de Bergtoppers in de Pyreneeen
Kusjes uit Mestreech

Van Peter, Hanny, Sanne en Dyonne